KomstSepia

Ik werkte in de tuigerij – werkplaats, toen ik voor het eerst van de "Sepia" hoorde.

Wijsmuller was een oud patrouille bootje tegen gekomen, en dat oude patrouille bootje zouden ze gaan kopen.

Ik was benieuwd, wat Wijsmuller daar nu weer mee zou moeten doen.
Maar de reden waarom ze hem gingen aanschaffen, daar zag ik ook wel wat in, ze zouden er een duik-communicatie vaartuig van gaan maken.
 
Om op zoek te gaan naar gezonken voorwerpen en schepen. Dat leek me een mooi plan en misschien veel werk. Als ik me goed herinnert, lag de "Sepia" in Harderwijk voor de sloop. De "Sepia" werd gekocht, maar toen moest de "Sepia" nog overgevaren worden via het IJsselmeer naar IJmuiden.
 
Dus werd er een ploeg mannen opgescharreld, die de "Sepia" even zouden gaan op halen. Met een busje van Taxi 3000 ging de reis naar Harderwijk.

En de terugreis van Harderwijk, zou een tochtje over het IJsselmeer via de Oranje sluizen naar IJmuiden worden. Maar dat ging niet zonder kleerscheuren.

De "Sepia" wou voor geen meter sturen, wat er ook geprobeerd werd.
Hij had twee roeren, en dan zou je toch zeggen, dat moet goed te doen zijn.
Maar hij reageerde helemaal niet. Alleen door te manoeuvreren met de twee motoren, lukte het met veel moeite om de "Sepia" te sturen.
Het heeft zo een tijdje geduurd, tot er iemand geneigd was, om over boord te gaan.

Toen hij onderwater, een kleine inspectie had uit gevoerd, kwam hij vertellen, dat er van allebei de roeren geen blad meer over was.

Ze waren aan beide zijden volkomen weg geroest. Dus nu was duidelijk dat we stonden te sturen voor de man met de korte achternaam.

Dus het was doorgaan met sturen op de motoren. En het was nog een hele klus onderweg naar IJmuiden.

Aangekomen in IJmuiden gingen we regelrecht naar de scheepswerf van MULLER en RIJKE. Ik weet niet meer, of hij op de kant is gezet, of hoe ze het gedaan hebben om hem te repareren.

Ik weet nog wel dat er erg veel aan moest gebeuren. De "Sepia" was gemaakt van hout, allemaal latjes over elkaar heen. Een laag naar rechts, en dan zat er Vlaams linnen tussen en dan weer een nieuwe laag latjes die dan over links werden gelijmd, of getimmerd.

En ik meen mij te herinneren, dat ze daar niet op hadden gerekend.
 
Maar toen de "Sepia" weer kon varen, werd hij tussen de Wijsmuller steiger, en de steiger van de Rapit afgemeerd. (Nu weet ik niet of in de naam van de Rapit goed spel).

De "Sepia" was nog lang niet klaar, maar de rest was voor mijn rekening er moest van alles nog aan gebeuren. En ze hadden mij er voor uitgezocht, om er een beetje kleur in aan te brengen.

Dus voor de "Sepia" aan zijn eerste klus kon beginnen, had ik al heel wat uurtjes door gebracht aan boord met de nodige verf.
 
Vooral in het kombuisje of hoe je het zou willen noemen. Je moest een luik optillen en dan kon je een trapje af. En dan was je in wat de kombuis moest voorstellen. Er stond enkel een kolenfornuis in en een kastje.

En dat was alles. En dan bleef er ook niet veel ruimte over. Maar ook het bemanningsverblijf dat zag er niet uit, er waren een soort ijzeren stretchers, die aan de wand vastzaten, en als je ging slapen moest deze losmaken en kon je gaan pitten. Je kon boven sturen, in de open lucht, maar ook was er een soort van stuurhut een verdieping lager.

Ik moest er zelf maar wat van maken als het maar functioneel was. Bij Wijsmuller hadden we een groot magazijn met een grote voorraad aan spullen, dus ik kon nogal een keus maken.

En omdat ik een aantal jaren had gevaren wist ik wel zo'n beetje wat er nodig was voor een korte reis.

Ik kreeg een hulpje mee, die nog nooit zout water had geroken, want tussen de pieren, werd hij al zo zeeziek, dat hij ook weer snel een andere job heeft gekozen.

Maar het is altijd makkelijk, om een loopjongen bij je te hebben, kon ik zelf lekker doorgaan.
 
Elke avond na werktijd moest ik het scheepje tussen de twee steigers vastzetten en s' morgens weer naar je toe halen. Maar vaak kreeg ik hulp van de mannen van de sleepboten.

Terwijl dat ik aan het klussen was op de "Sepia", kwam de technische dienst van Radio Holland het scheepje vol stouwen met radio's, Decca, dieptemeters en noem maar op.

En aan dek werden boeien en nog meer materiaal voor het markeren van onderwaterobjecten geplaatst. En dat allemaal in en om een kleine overdekte stuurhut.

Ook werd er een kast voor noodrantsoenen ingebouwd. Met net zo'n voorraad als op de Titan, Simson en Friesland. Want je kon nooit weten, of je wel met etenstijd thuis zou zijn.

En omdat ik al menig maal als we op een jop afgingen heb moeten koken werd de voorraadkast het meest gevuld met blikken stamppot en snert.

Dat is gemakkelijk klaar te maken, en je wilt toch wat stevigs in je maag hebben.

Zelf ben ik nooit kok geweest, en ik wou het ook nooit worden. Maar als je regelmatig runner was, moest je wel iets van koken weten.

En de "Sepia" knapte zienderogen op, en ik voelde mij best trots als ze de "Sepia" kwamen bekijken, en eigenlijk na lang en hard werken lag de "Sepia" klaar voor zijn eerste klus.

Ik weet niet hoe lang er tussen zat voor de "Sepia" werkelijk werd in gezet.
Maar op zekere dag, kreeg ik bericht, dat wij de "Sepia" gingen uit proberen.

Ik weet niets meer van de mannen die deze trip met mij hebben mee gemaakt.
En ook niet meer welke kapitein het was die onze uitrusting bediende.

We gingen varen, richting om de noord, en de kapitein zat onderdek met al die apparaten om zich heen. Ik stond aan het roer, en een mannetje stond klaar samen met een duiker, om als er wat te zien of te horen was, een boei overboord te zetten, en daarna zou de duiker bekijken om wat voor een voorwerp het was.

Er was ook een machinist aan boord, die zat tussen de twee motoren, om ze allebei, of apart te bedienen. Hij moest daar blijven zitten, en kon niet even een plasje gaan doen zonder te vragen of hij even gemist kon worden.

Want hij was de man, die mijn opdrachten voor de snelheid met de telegraaf, daar beneden bediende en er was ook maar één machinist aan boord.
Maar omdat het niet zo erg belangrijk was, konen we het samen wel oplossen.
Als hij even wat anders moest doen, dan pasten wij onze snelheid aan, tot hij weer tussen de twee motoren in zat.

Die eerste proefvaart was goed gelukt, nu weet ik niet meer wat wij precies hebben gevonden, maar de duiker is er een paar keer ingesprongen en heeft op ongeveer de plaats van de boei de we overboord gezet hebben wat gevonden.

Ik meen dat hij een groot anker had gevonden, ik kan mij herinneren dat ik het zo jammer vond, dat wij die nooit boven water hebben gehaald. Dus toen de proef geslaagd was, was de "Sepia" pas klaar voor gebruik.

En de eerste klus van de "Sepia" was, duikonderzoek doen bij de Katwijkse kotter "KW 219 Jacomina" die onder de kust bij Egmond gezonken was .

En wij moesten eerst zoeken naar de "KW 219 Jacomina" waar ze precies lag.

Ik kreeg opdracht om, om de noord te gaan. Een koers kreeg ik niet op, ik hoefde alleen maar een paar mijl uit de kust te blijven. En het was raak toen wij dwars van het witte kerkje waren van Egmond. Het was de eerste beste echo, en de boei en de duiker gingen overboord. Het kon ook haast niet missen zo’n dergelijk groot voorwerp onder water.

Hij vond hem op een diepte van 26 meter onderwater. Dus werden de boeien uitgezet, en meteen door gegeven, aan de Rijkswaterstaat.

Toen de plek vast stond waar de Jacomina lag, kon het het bergingswerk beginnen. Bij Wijsmuller op het kantoor waren ze al met de voorbereidingen begonnen. Maar ja daar zijn die gasten erg snel in.

Er moet voor zo’n berging natuurlijk een hoop gebeuren, daar heeft een leek geen weet van. Het was de "Octopus", die voor de kant lag, en ook de "Sepiola" die werden ingezet voor de berging van de "KW 219 Jacomina".

Voor mij, zat na het vinden en het duikonderzoek van de "KW 219 Jacomina" het varen met de "Sepia" er op. En hadden ze weer een andere klus voor mij.

De "Sepia", is nog wel al die tijd dat ze met de "KW 219 Jacomina" bezig waren in bedrijf geweest om tussen de bergings- boten en IJmuiden heen en weer te varen. Om materiaal en mensen te brengen en te halen.

De "Sepia" heeft in ieder geval nog, onder de Belgische kust gewerkt, en op de Theems geassisteerd, bij de het bergen van bemanningsleden van een werkeiland, die in de monding van de Theems was verongelukt.

En met bemanning en al onder water is gegaan. En die moesten er na een poosje toch uit het wrak worden gehaald.

Ik had begrepen, dat niemand in Engeland daar trek in had, omdat het er op dat moment vroor dat het kraakte. Maar ik meen dat ze een man of zes nog uit dat ding hebben kunnen halen. En omdat Wijsmuller dit wel heeft aangedurfd heeft de maatschappij zich weer van zijn beste kant laten zien. Maar het juiste weet ik er niet precies van.

Maar ik heb daarna nog een keertje de "Sepia" afgemeerd, nadat het de tijdelijke kapitein , die gepensioneerd was en nog voor zijn plezier een beetje bij kluste. Het niet lukte, om de "Sepia" tussen de twee steigers af te meren. Maar, dat kon je eigenlijk die man niet kwalijk nemen, want die had altijd alleen op grote tankers gevaren.

Dit was mijn verhaal over de "Sepia".

Goofy.